Neem ons eens mee terug naar het ongeluk. Wat is er precies gebeurd?
Afgelopen zomer, 10 juli, heb ik een heftig ongeluk gehad tijdens een training in de Ardennen. Er reed een busje van achter op mij in. Ik ben toen met de traumahelikopter afgevoerd en er stond mij een lange revalidatie periode te wachten. Ik had veel gebroken onder andere me rechterbeen wat de grootste uitdaging was tijdens me revalidatie. Maar hier wil ik niet te lang bij stilstaan. Ik wil vooruit kijken!
Je moest lang herstellen van je blessure. Wat was het vooruitzicht de eerste weken?
“Mijn ontslag in het recvalidatiecentrum was op 18 oktober. Op dat moment liep ik nog op krukken, maar ik trainde al wel weer op de racefiets om mijn benen weer sterker te maken, zodat die krukken aan de kant konden. Het vooruitzicht was heel erg onduidelijk. Omdat een revalidatietraject voor elk persoon verschillend is was het onduidelijk wanneer ik de krukken weg kon doen en weer kon werken. Maar dit ging sneller dan verwacht. Begin november mochten mijn krukken aan de kant en ik begon ook met de teamtrainingen. Ik trainde mee met de jonge meiden om zo rustig op te bouwen. Dit was heel fijn dat het team deze mogelijkheden gaf.”
Hoe is het proces verder gelopen?
“In december begon mijn leven er weer normaal uit te zien. Ik ging niet meer na de fysio. Ik ging weer full time werken en ik kon weer vaker op de fiets stappen. Ik had met mijn trainer afgesproken op dit moment niet met schema’s te trainen. Ik moest eerst mijn basisconditie terug krijgen. Ik ging fietsen wanneer ik wilde en als ik ging fietsen waren dat duurriten of een keer een ritje op de mountainbike. Ik merkte dat het wel even ging duren voordat mijn conditie weer terug was.”
Vanaf wanneer kon je weer pijnvrij trainen?
“Eind januari ging de ploeg op trainingskamp. Ik had eerst besloten om niet mee te gaan. Maar de trainingen gingen beter dan verwacht en na overleg met teamgenoten en mijn trainer heb ik toch besloten om mee te gaan. Het was een mooie kans om mijn basis weer terug te krijgen. Toch zag ik er wel tegenop. In Nederland heb je veel fietspaden, maar in Spanje is dat toch anders. Mentaal vond ik dit erg moeilijk. Tijdens de eerste trainingen op het trainingskamp merkte ik al snel dat de bergen op dit moment iets te zwaar waren voor mij. Ik merkte dat ik nog niet op het niveau zat om met de Elite-ploeg mee te kunnen. Ik baalde hier erg van. Ik snapte heel goed dat ik blij mocht zijn met waar ik nu al stond. Dat had ik een half jaar geleden nooit kunnen denken, maar je wilt toch meer. Daar ben je nu eenmaal sporter voor. Omdat trainen in deze omgeving voor mij nog best zwaar was heb ik na overleg met de trainer besloten om mee te trainen met de junioren. Tijdens het trainingskamp heb ik met mijn trainer overlegd om na het trainingskamp weer serieuzer te gaan trainen. Ik merkte dat ik dat nu weer aankon.”
In maart kreeg je te horen dat het seizoen werd uitgesteld. Hoe kwam dat nieuws voor jou aan?
“Op dat moment was dat nog maar een paar weken. Voor mij was dat niet zo erg. Mijn trainingsopbouw zag er toch heel anders uit en mijn seizoen zou pas beginnen in april en eind april zou ik pas grotere wedstrijden gaan rijden. Toen ik hoorde dat de volgende wedstrijd pas volgend seizoen zou zijn baalde ik wel heel erg, net als iedereen. Maar het geeft me ook mogelijkheden om sterker terug te komen. De wedstrijden mis ik wel heel erg, voornamelijk omdat ik vorig seizoen ook maar half seizoen heb kunnen draaien.
Hoe denk je dat je er inmiddels voor staat?
“Op dit moment gaat het goed met mij. Ik merk dat ik weer terug ben op het oude niveau. Met de motivatie zit het nog steeds goed. Ik merk dat ik ook positieve dingen heb kunnen halen uit het ongeluk. Ik geniet van elke training en heb extra veel motivatie om volgend jaar sterker teug te komen.”